Donorkinderen doen het net zo goed als kinderen die op een natuurlijke wijze zijn ontstaan

Kinderen geboren na een behandeling met donorzaadcellen, donoreicellen of een draagmoeder ontwikkelen zich net zo goed als kinderen die op natuurlijke wijze zijn verwekt. Maar vertel deze kinderen zo vroeg mogelijk over hun biologische achtergrond

Dit zorgvuldig uitgevoerde onderzoek volgt al 20 jaar deze gezinnen. Zij zien geen verschil in psychisch welbevinden of kwaliteit van familierelaties tussen kinderen die zijn geboren door geassisteerde voortplanting (eicel- of spermadonatie of draagmoederschap) en kinderen die op natuurlijke wijze zijn geboren op 20-jarige leeftijd. Vertellen over de donor of draagmoeder, voordat een kind naar school gaat – kan positief zijn voor gezinsrelaties en een gezonde aanpassing aan de situatie.

De studie, uitgevoerd door onderzoekers van de Universiteit van Cambridge, is de eerste die de langetermijneffecten onderzoekt van verschillende soorten geassisteerde voortplanting op het ouderschap en de aanpassing van het kind. Het is ook de eerste studie het effect onderzoekt van de leeftijd waarop kinderen te horen kregen dat ze waren verwekt door eiceldonatie, spermadonatie of draagmoederschap.

De onderzoekers volgden 65 Britse gezinnen met kinderen geboren door geassisteerde voortplanting - 22 door draagmoederschap, 17 door eiceldonatie en 26 door spermadonatie - van de kindertijd tot de vroege volwassenheid (20 jaar oud). Ze vergeleken deze gezinnen met 52 Britse gezinnen die zonder medische hulp zwanger werden.

"De geassisteerde voortplantingsgezinnen functioneerden goed, maar waar we verschillen zagen, waren deze iets positiever voor gezinnen die open waren over de biologische afkomst", zei Golombok.

Eerder werd gedacht dat kinderen die zijn geboren na geassisteerde voortplanting met donorzaadcellen of eicellen in het nadeel zijn als het gaat om welzijn en gezinsrelaties, omdat ze geen biologische band met hun ouders hebben. Uit dit onderzoek blijkt dat dit niet het geval is. Er is bij deze gezinnen geen verstoring van de ontwikkeling van positieve relaties of psychologische aanpassing op volwassen leeftijd. Deze bevindingen komen overeen met eerdere beoordelingen op de leeftijd van één, twee, drie, zeven, tien en 14 jaar.

"Ondanks de zorgen van mensen, doen gezinnen met kinderen die zijn geboren via geassisteerde voortplanting - of dat nu een eiceldonor, spermadonor of een draagmoeder is - het goed tot ze volwassen zijn", zegt Susan Golombok, professor emerita van Family Research en voormalig directeur van het Centre for Family Research, Universiteit van Cambridge, die de studie leidde.

Ze ontdekten wel dat moeders die hun kinderen over hun biologische afkomst vertelden voordat ze naar school gingen, een positievere relatie met hun kinderen hadden. Deze moeders hadden ook minder last van angst en depressie. De meeste ouders die hun kind vertelden over de donor of draagmoeder, deden dit op vierjarige leeftijd en ontdekten dat het kind het nieuws goed opnam. Dit suggereert dat open zijn naar kinderen over hun afkomst als ze jong zijn een positieve uitkomst geeft.

Bovendien scoorden moeders die op zevenjarige leeftijd hun kind vertelden over hun biologische achtergrond, in de laatste fase van deze 20 jaar durende studie, iets positiever op vragenlijstmetingen. De kwaliteit van gezinsrelaties, ouderlijke acceptatie (moeders gevoelens voor jongvolwassene), en communicatie in de familie was beter. Slechts 7% van de moeders die op 7-jarige leeftijd hun kind verteld hadden over zijn/haar biologische afkomst, meldden bijvoorbeeld problemen in gezinsrelaties. Voor moeders die dit na 7-jarige leeftijd hadden verteld meldden 22% problemen in de gezinsrelaties.

De jongvolwassenen aan wie voor hun zevende over hun afkomst was verteld, scoorden iets positiever op vragenlijstmetingen. Dit gold voor ouderlijke acceptatie (de perceptie van de jongvolwassene van de gevoelens van hun moeder jegens hen), communicatie (de mate waarin ze zich gehoord voelen, weten wat er in hun familie speelt en eerlijke antwoorden op vragen krijgen), en psychisch welzijn. Ze rapporteerden ook minder vaak problemen op de vragenlijst over gezinsrelaties; terwijl 50% van de jongvolwassenen aan wie na de leeftijd van 7 jaar verteld was over hun biologische afkomst, dergelijke problemen meldden. Dit gold voor slechts 12,5% van degenen die verteld werden over hun biologische afkomst vóór de leeftijd van 7 jaar.

“Er lijkt een positief effect te zijn van open zijn over hun biologische afkomst naar kinderen als ze jong zijn – voordat ze naar school gaan –. Het is iets dat ook is aangetoond door studies van adoptiegezinnen, 'zei Golmobok.

Nadenkend over hun gevoelens over hun biologische afkomst, maakten de jongvolwassenen zich over het algemeen geen zorgen. Zoals een jongvolwassene die door draagmoederschap is geboren het verwoordde:

Een andere jonge volwassene die na spermadonatie is geboren, zei: "Mijn vader is mijn vader, mijn moeder is mijn moeder, ik heb er nooit echt over nagedacht hoe iets anders is, dus het is moeilijk te zeggen, het kan me niet echt schelen."

Sommige jongvolwassenen omarmden actief de methode van hun conceptie, omdat ze zich daardoor speciaal voelden:

Onderzoekers ontdekten dat moeders na eiceldonatie minder positieve familierelaties rapporteerden dan moeders na spermadonatie. Ze suggereren dat dit te wijten kan zijn aan de onzekerheid van sommige moeders over de afwezigheid van een genetische band met hun kind. Dit kwam niet tot uiting in de perceptie van de jongvolwassenen van de kwaliteit van gezinsrelaties.

Het team ontdekte ook dat jonge volwassenen die door spermadonatie waren verwekt, een slechtere gezinscommunicatie rapporteerden dan degenen die door eiceldonatie waren verwekt. Dit kan worden verklaard door de grotere geheimhouding rond spermadonatie dan eiceldonatie. Dit kan komen doordat minder ouders na spermadonatie aan hun kind willen vertellen dat ze niet hun genetische ouder zijn, en een grotere onwil om erover te praten als ze eenmaal de biologische afkomst met hun kind hebben gedeeld.

Onderzoekers ontdekten zelfs dat slechts 42% van de spermadonorouders op 20-jarige leeftijd openheid hadden gegeven aan hun kinderen, vergeleken met 88% van de eiceldonatieouders en 100% van de draagmoederouders.

"Tegenwoordig zijn er zoveel meer families gecreëerd door geassisteerde voortplanting dat het heel gewoon lijkt", zei Golombok. “Maar twintig jaar geleden, toen we aan deze studie begonnen, was de houding heel anders. Men dacht dat het hebben van een genetische link erg belangrijk was en zonder een genetische link zouden relaties niet goed werken.

Bron: Golombok, S; Jones, C; Hall, P; Foley, S; Imrie, S and Jadva, V. A longitudinal study of families formed through third-party assisted reproduction: Mother-child relationships and child adjustment from infancy to adulthood. Developmental Psychology.